झटक्यात...

हौस नव्हे अम्हास, उरातल्या अग्निची
पाऊल ना पडो वाकडे.. वाट ही अंधारी


- राफा

झटक्यात...

सफर है कठीन, रास्ता है टेढा

डगमगाकर खुदही संभलना होगा

अगर आस है किसी रोशनी की

तो प्यारे तुझे खुदही जलना होगा

- राफा

पानवाल्याचे गि-हाईक!

राजकारण हा धंदा झाला असेल तर… आणि असेल तर म्हणजे झाला आहेच! कोई शक? तर मग त्या न्यायाने आपण ग्राहक आहोत… म्हणजे ‘गि-हाईक’ !

उज्वल भवितव्य, खेड्यांचा विकास, शिक्षण व विज्ञानाचा प्रसार, आधुनिकता आणि प्रगती, पायाभूत सुविधा, शेती व उद्योग क्षेत्राची भरभराट, समान संधी वगैरे भावी प्रॉडक्ट्स आपल्या गळ्यात मारण्यात येतात. (ते सुद्धा ‘पाच वर्षांच्या’ वॉरंटीसहीत!)

प्रत्यक्षात आपल्याला काय मिळते? तर तोंडाला पुसलेली पाने आणि पद्धतशीरपणे लावलेला चुना ! जे सरकार पानवाल्याचे काम करते (आणि वर उद्दाम विधानांच्या पिचका-या आपल्यावरच मारते), त्यापासून 'ग्राहक संरक्षण कायद्या'नुसार संरक्षण मिळेल काय?

- राफा

झटक्यात

उम्मीद की रोशनी देख-देख 

सारी दुनिया चलती है,
लेकिन यह उम्मीद साली 

किस तेल से जलती है?

- राफा

झटक्यात

तकदीरमें थी वही पुरानी यारी

यह बात हमने तब जान ली

हम तो चले थे मुँह छुपछुपाये

मगर गम ने शक्ल पहचान ली

- राफा

झटक्यात

गाठलेच त्यांनी मला, पण एव्हढा पोच होता
वार पहिला कुणाचा... हाच संकोच होता

कोरले शब्द खोटे, त्यांनी थडग्यावरीही
कोरावया पण टोकदार खंजीर तोच होता

- राफा

झटक्यात दोन इनोद !

तर, येस, आय्याम गिल्टी ! सुमारे नऊ महिन्यात काहीही लिहीले नाहीये ब्लॉगवर.. त्यातल्या त्यात दिलासा देणारी गोष्ट (माझ्यासाठी) म्हणजे WIP (काम चालू म्हणून रस्ता बंद) असं अर्धवट लिखाण झालं आहे (अर्धवट हे लिखाणाचे विशेषण आहे, लेखकाचे नव्हे ) त्यामुळे ते पूर्णत्वास जाईलच कधीतरी...

तर, तोपर्यंत धुगधुगी रहावी म्हणून हे पोस्ट (फेसबुक वरच्या मित्रमैत्रिणींकडे 'अटकपूर्व जामीन' मागत आहे  त्यांनी हे आधी वाचले असेल तिथे तर ) :

तर,

प्रत्येकी सुमारे साडेतीन सेकंदात सुचलेले हे दोन इनोद (वाचून रडू फुटल्यास मला जबाबदार धरू नये :) ):

१)
तो जमाना ७० च्या दशकाच्या अगदी सुरुवातीचा ! जेव्हा डासांचा सुपरस्टार हिरो जवळजवळ प्रत्येक डासीणीच्या मनावर अधिराज्य करत होता. (सोयीसाठी आपण त्याला ‘डासेश फन्ना’ म्हणू). 

अशाच एका रम्य रात्री, गाढ झोपलेल्या बंडोपंताच्या हातावर बसलेली एक नवतरुणी डासीण डासेशच्या विचाराने व्याकूळ झाली होती. न रहावून तिने निर्णय घेतला आणि बंडोपंताना चावून नुकत्याच बाहेर काढलेल्या रक्ताने ती डासेशला निर्वाणीचे प्रेमपत्र लिहू लागली. 

एव्हढ्यात, उडत उडत तिची भुकेली डासीण आई तिच्या शेजारी येऊन बसली आणि म्हणाली “कित्ती वेळा सांगितलयं तुला... अशी अन्नाची नासाडी करु नये !”

२)
प्रथमच लहानश्या खेडेगावात आलेला चिमुकला पिंटू, एक गोठा पाहून आईला विचारतो "हे काय आहे?". 

त्यावर त्याची आई ('कित्ती कित्ती चौकस माझं शोंदड ते' छाप भाव चेह-यावर आणत) उत्तर देते "मघाशी नै का बैल नावाचा ऍनिमल पाहिलास... तो बैल दिवसा शेतात काम केल्यावर रात्री इथे गाई गाई करतो !"

(आमेन ! :) )

- राफा

झटक्यात...

बडी काली हो रात और फैला हो खौफ
और सिर्फ अंधेराही हो दिलों में छाए
पलट सकता है बाज़ी, उम्मीदका एक दिया
किसीके दिलमें रोशनीका खयाल तो आए

- राफा

झटक्यात..

लगता है इस कलयुग में
वह भी अपने वादे से मुकर जायेगा
आजकल के कंस, रावण देख
भगवानभी अवतार लेने से डर जायेगा

- राफा


(हिंदीतच सुचले आणि 'झटक्यात' पोस्टले :))

आजची बातमी आणि..

आजच्या बातमीनंतरच्या 'झटक्यात' :

बरसों बीते, देख रहे हो भ्रष्टाचार
बेटा, इतना तो समझो कमसे कम
नौ महीनें और पाच लाख दिये तो
हो जाय करोडों का घोटाला हजम


बाहर के दुश्मन करे हमसे धोखा तो
पुरी तैय्यारी है, हम उन्हे झेल लेंगे
अंदर के दुश्मन से रहो चौकन्ना यारों
ये साले कसाब को भी ‘बेल’ देंगे

- राफा

झटक्यात : शिट्टी !

काल सांप्रत परिस्थितीचा साकल्याने विचार करत असताना अचानक अशी अनुभूति आली की मला अजून तोंडात बोट घालून जोरदार शिट्टी मारता येत नाही. (शीळ घालून गाणी गुणगुणायला फार आवडते पण ते वेगळे).


शिट्टी ठोकण्याचे हे मुलभूत कौशल्य तज्ञ लोकांकडून शिकायचा मी आत्तापर्यंत दोन-तीन वेळा जुजबी प्रयत्न केला पण इतर फालतू कामांच्या गडबडीत (पैसे कमावणे वगैरे) दर वेळी राहून गेले. ब-याच वेळा आपण प्रायॉरिटीज चुकीच्या ठरवतो ते असे !

आता मात्र दररोज पाच मिनिटे सराव करण्याचा मनसुबा आहे (योग्य वेळ व स्थळ पाहून) !

(‘लग्न शिट्टी न मारताच जमवलेस ना' - इति बायको ! )

ता. क. : “ 'स्थळ'  पाहून शिट्टी ! ” ह्यात काहीही कोटी नाही.


- राफा

..मग कसाब अजून जिवंत का ?

जे सांगायचे आहे ते २६/११ च्याच निमित्ताने.

गेल्या दोन वर्षांत, जेव्हा जेव्हा आठवण होत होती, विषय निघत होता तेव्हा तेव्हा मनातला खदखदणारा अंसतोष डोकं वर काढतच होता.

कसाब अजून जिवंत का ?

दोन वर्षांपूर्वी २६/११ चा जो अभूतपूर्व हल्ला मुंबईमधे झाला, तो भ्याड, निर्घृण, नियोजनपूर्ण आणि तरीही सर्वसामान्यांस भयभीत करणारा random असा होता.

अपेक्षा काय होती ?

(‘पाकिस्तानवर अणुबॉम्ब टाकून एकदाचे संपवा त्याना’ असा सोप्पे सर्वसाधारण जनमत बाजूला ठेवले तरीही) :
लोकांच्या भावनेचा आदर करून, ज्या अतिरेक्याला जिवंत पकडले आहे त्यासंबंधी विशेष कायदा नसेल तर तसा लवकरात लवकर करून (तासांच्या / दिवसांच्या हिशेबात)
खटला न चालवता त्याला मृत्यूदंड देणे ! अभूतपूर्व हल्ल्याला उत्तर म्हणून अभूतपूर्व असे शौर्य, कार्यक्षमता व निर्धार दाखवण्याची सहाजिक अपेक्षा !

झाले काय ?

सर्वांनाच माहित आहे. पोकळ वल्गना, लाल फीत, उद्वेगजनक दिरंगाई वगैरे. वर मिडीयाने दिलेल्या बातम्या. बिर्याणी मिळते वगैरे. जखमेवर तिखटमीठ चोळल्यासारख्या. ज्या मंदपणाने आणि असंवेदनशीलतेने सत्तेतले जबाबदार लोक ह्याबाबत मुलाखती देत होते/असतात (किंवा त्याहून वाईट म्हणजे संपूर्ण मौन बाळगत असतात.. मग लोकक्षोभ किती का होईना) ते भयंकरच आहे.


आज काय परिस्थिती ?

रीतसर खटला चालून कसाबला फाशीची शिक्षा झालेली आहे.
पण अंमलबजावणी केव्हा होणार ? माहित नाही.
त्याला इतके दिवस जिवंत का ठेवला आहे ? माहित नाही.

कारणे काय असू शकतील ?

काही व्यूहात्मक कारण असू शकेल का ?

खरे म्हणजे सरकारकडे डोके आणि मन ह्यापैकी कुठलाही ऐवज आहे अशी पुसटशी शंकाही येत नाही त्यामुळे ह्या पातळीवर कुणी विचार करत असेल असे वाटण्यासारखी परिस्थिती नाही. तरीही आंतरराष्ट्रीय संबंधांचा, दहशतवादाचा ज्यांचा अभ्यास आहे अश्या तज्ञ मंडळींच्या सल्ल्यानुसार त्याला जिवंत ठेवला आहे असे गृहीत धरू !

पण का ?

मुद्दा असा आहे की पटण्याजोगे खरे (किंवा खोटे सुद्धा) कारण लोकांना देण्याचीही तसदी सरकारने घेतलेली नाही.

हे अक्षम्य आहे !

लोक रक्त आटवून सांगत आहेत की त्याला लवकर फाशी द्या. ब-याच लोकांना हेही कळते की तो काही पाकपुरस्कृत दहशतवादावर कायमचा उपाय नव्हे. पण ते प्रतिकात्मक आहे ! आमच्यावर हल्ला केला तर आम्ही एकजुटीने मुकाबला करू व सर्वोच्च शिक्षाच हल्लेखोरांना देऊ (छुपे युद्ध पुकारले तर तात्काळ व चोख प्रत्युतर देऊ. उघड युद्ध केलेत तर कायमचा बंदोबस्त करु)

कसाबच्या फाशीने हा संदेश जाणार आहे. जायला हवा. कसाब राक्षस आहेच. पण अर्धशिक्षीत, बेकार युवकांना राक्षस बनवून पाठवणारे नराधम आज पाकिस्तानात आहेत. नाहीतर कसाब व इतरांना मरणाची फिकीर नव्हतीच व त्यांचा अंतही त्याना माहीतच होता. (ताजमधल्या हल्ल्यातून वाचलेली एक फिरंगी वयस्कर महिला म्हणाली होती ‘की आता मला त्यांची कीव येते… ‘doped-up kids who were brainwashed and made into dispensable robots’)

आता मात्र भारत सीमा ओलांडून लष्करी व निर्णायक कारवाई करेल अशी भिती वाटल्याशिवाय पाकिस्तान सरकार त्यांना लगाम घालणार नाही. कमीतकमी सहाय्य तरी करणार नाही. (कारण दीर्घ काळ चालणा-या अशा उघड युद्धात आपले काही खरे नाही हे त्यांनाही माहित आहे)

मग कसाब जिवंत का ?

कसाबकडून सर्व महत्वाची माहिती आत्तापर्यंत नक्कीच घेऊन झाली असणार. त्याचे documentation झाले असणार विविध स्वरुपात (कबुलीजबाब, पुरावे , माहिती ह्यांची कागदपत्रे, ध्वनिचित्रफीत वगैरे). त्या दृष्टीने त्याचा उपयोग संपला आहे.

त्याला पन्नास वर्षांनी फाशी दिले तरी ‘तो पाकिस्तानी नव्हताच व त्याचा कबुलीजबाब जबरदस्तीने घेतला होता’ असा कांगावा पाकिस्तान करणारच (ह्या नावाचा देश पन्नास वर्षांनी अस्तित्वात असेल असे ढोबळ गृहीत आहे !). तेव्हा ते केव्हाही गळा काढणारच. खोटारडेपणा करणारच. त्यामुळे तेही कारण नाही.

कसाब मुसलमान आहे म्हणून सरकार ‘काळजी’ घेत असेल तर निर्बुद्ध आणि असंवेदनशील ह्याबरोबरच सरकार षंढ आहे असेच म्हणावे लागेल (मुस्लिम संघटनांनी कसाब व पाकिस्तानचा केलेला निषेध बघूनही सरकारला कसाबची फाशी politically incorrect वाटत असेल तर धन्य आहे)

मग मुद्दा असा उरतोच की तो जिवंत का ? एक महिन्याच्या आत त्याला फाशी देणे सोडाच पण दोन वर्षे झाली तरी त्या शिक्षेच्या अंमलबजावणीचे वेळापत्रकही जनतेला माहित नसेल (सुरक्षेच्या कारणासाठी पळे घटका असा मुहूर्त सांगितला नाही तर कुठलीही मोघम माहितीही नाही) तर,

‘सत्ताधा-यांना हजार घोटाळ्यांमधून करोडो पैसे कमवण्यापासून फुरसत नाही’ हा आणि असाच अर्थ निघतो.

लोक पेटून उठून जेलवर हल्ला करून कसाबला चौकात फाशी देण्याची सरकार वाट बघत असावे !

आर. आर. पाटील व एकनाथ खडसे कसाबला भेटून आले (कशासाठी ? पुन्हा ‘माहित नाही’ !) तेव्हा आता नेमके २६ नोव्हेंबरच्याच दिवशी कसाबला फाशी देतील अशी अंधूक आशा वाटली..


बघू .. अजून काही तास शिल्लक आहेत २६ नोव्हेंबर २०१० चे !

कवटी सरकवणा-या गोष्टींपैकी..

खालील विचारांचा अनुवाद करण्याआधीच झटक्यात पोस्ट :

I find it astonishing that a person buys an expensive ticket to watch a movie in a Cineplex and during a particularly interesting scene, answers any unimportant call he receives & continues to talk in a casual and loud voice, with a contented face.

I find it disturbing how pathetically low the probability is that, a lightening stroke can instantly & precisely kill such a person in a crowded cinema hall.

- राफा

झटक्यात चारोळी

शुभ्र टोपीखालची स्वच्छ माणसे
शोधताना नाकी नऊ आलेत
कलियुग का काय ते हेच
आता घोटाळेही 'आदर्श' झालेत

- राफा

जिंदगी..

हे सहज सुचलं म्हणून 'झटक्यात' पोस्ट ...


बस यही था सुकूं, के सजा-ए-जिंदगी के दिन अब चंद है
सुनते है अब... के मौत को भी हम नही उतने पसंद है


- राफा

कोडे सोडवताना डोके कसे वापरावे ?

“हं.. आता हे सांग..”

“कोडं तू सोडवते आहेस का मी ?”

“हो का? नाही तेव्हा लुडबूड करतोस ना मी सोडवायला लागले की ?”

“आयला, हे शब्दकोडं म्हणजे अजब प्रकार आहे. नाही म्हणजे महिनो न महिने कुणी ढुंकूनही पाहत नाही. एकदा का रोज सोडवायचा झटका आला की मग पुढचे काही दिवस विचारता सोय नाही.”

“अवांतर बडबड नकोय. मदत करणारेस का?”

“बोला..”

“सरिता आणि सागर ह्यांच्या मीलनाची जागा.”

“क्याय ? सरिता आणि .. ?”

(आवाज वाढलेला) “सा ग र ! ह्यांच्या मीलनाची जागा.”

“अं… सोपं आहे. खाडी !”

“अं ?”

“खाडी खाडी !”

“च्च. चार अक्षरं आहेत.. ‘खाडी खाडी असं लिही दोनदा’ वगैरे पुचाट विनोद नको आहेत. सांग लवकर ! एव्हढं आलं की आसपासचं सुटेल लवकर बहुतेक..”

“हं..”

“…”

“…”

“च्च ! ‘पार्ले टिळक’ चा ना तू ? काय झालं आता ? …”

“हं.. स रि ता.. आणि... सागर. ह्यांच्या…?”

“मीलनाची जागा !  चा र अक्षरी ! ”

“हां..  बेडरुम !!! ”