पुणे ते गुहागर - मार्ग व टप्पे

पुणे ते गुहागर :


मार्ग :

पुणे - पिरंगुट - मुळशी - ताम्हिणी घाट - माणगाव - लोणेरे - आंबेत - दापोली - दाभोळ - धोपावे - गुहागर


अंतर व टप्पे :
</> </>

क्र.	अंतर (कोथरुडपासून) Kms	ठिकाण/टप्पा	नोंद
1.	45	Quick Bite (Hotel)	चांगले हॉटेल : न्याहारी व जेवण
2.	75	ताम्हिणी घाट सुरु
3.	82	विळे फाटा. माणगावला जायला डावीकडे नवीन मोठा रस्ता.	खरे म्हणजे ह्याला माणगाव फाटा म्हणायला हवे ! :)
4.	86	T junction (आडवा रस्ता). इथे डावीकडे वळणे	‘तासगाव’ अशी पाटी
5.	-	माणगाव गेल्यावर गोवा हायवेला डावीकडे वळणे
6.	-	काही अंतरावर उजवीकडे ‘मोर्बा’ अशी पाटी. गुहागरला जायला उजवीकडे न वळता हायवेवर सरळ जाणे.
7.	113	लोणेरे - हायवे सोडून उजवीकडे वळणे
8.	118	गोरेगाव एस टी स्टॅंड
9.	122	नांदवी फाटा	उजवीकडे सुवर्णमंदिर (दिवेआगर चे) ची पाटी
10.	-	घाट चालू
11.	131	आंबेत	इथपासून दापोली ५६ किमी
12.	147	दापोलीसाठी उजवीकडे वळणे	इथपासून दापोली ४० किमी
13.	186	दापोली	दाभोळ साठी circle ला उजवीकडे घेणे व पुढच्या लहान circle ला डावीकडे घेणे.
14.	209	कोळथरे फाटा
15.	-	दाभोळ	(फेरी बोट) : एका वेळी सात-आठ वाहने व पन्नास एक माणसे घेऊन पलीकडे ‘धोपावे’ ला सोडते (व अर्थातच तिथून तसाच ऐवज इकडे आणतेही.) प्रवासाचा वेळ १० मिनिटे. पोचाल तेव्हा बोट पलिकडच्या बाजूस असेल तर साधारण एकूण ४०-५० मिनिटे आपल्याला पलिकडे पोचण्यास लागतील (फेरी पलिकडे ठराविक वेळ थांबून निघणे, आपल्या बाजूस येणे, वाहने उतरवणे, चढवणे वगैरे)
16.	-	‘धोपावे’ ला उतरल्यावर उजवीकडचा रस्ता घेणे	हा रस्ता २-३ किमी लांब पण दुस-या डावीकडच्या रस्त्यापेक्षा चांगल्या स्थितीत.
17.	230	गुहागर

नोंदी:


• एकूण वेळ ५ तास ४५ मिनिटे. (अर्धा तास मधे थांबून)

• जाताना Quick Bite ला थांबलो. बरेच पदार्थ (अजूनही) छान. (पोहे, बटाटा वडा, सा. वडा, मिसळ, भजी वगैरे)

• राहण्याचे ठिकाण : हॉटेल 'कौटिल्य'. व्यवस्था व सेवा समाधानकारक. AC room (शहरी चोचले म्हणून नाके मुरडू नयेत. 'गुडनाईट'ला न जुमानता 'गुडनाईट किस' घेऊ पाहणा-या डासांसाठी हे चांगले हत्यार आहे :). पण फार डास नव्हतेच)

• १० मिनिटे चालत अंतरावर 'अन्नपूर्णा' हॉटेल. ठिकठाक. तुका म्हणे त्यातल्या त्यात. शाकाहारी व मांसाहारी. जेवण बरे/चांगले. भाज्या चविष्ट. सुरमई फ्राय चांगला. सोलकढी मात्र आंबट. चौघांचे शाकाहारी जेवण रु. ३००. 'स्वीट' मधे श्रीखंड, आम्रखंड व आमरस (बरा होता) अशी विविधता (!) . तिन्ही ब्रॅंडेड.

• त्याच्या समोरच असलेले अगदी नवीन व्याडेश्वर हॉटेल फार गर्दी नसलेले (कदाचित शुद्ध शाकाहारी असल्याने). नवीन झालेले त्यामुळे अजून जम बसायचा होता बहुदा.

• बाकी बाजारातील दोन तीन हॉटेल्स साधीच. (साधे म्हणून चविष्ट असेलच असे नाही :))

• हेदवीचे गणपती (द्शभुज लक्ष्मी गणेश) मंदिर सुरेख आहे. सध्या (किंवा आता कायमचा) मंडप घातला आहे त्यामुळे पूर्ण देवळाचा असा फोटो काढता आला नाही. Edit: मित्रवर्य मिलिंद बोडस ह्याने काढलेला देवळाचा सुंदर फोटो आता पोस्टला आहे. एकूण सुबकता आणि रंगसंगती (काहीशी बालवाडीच्या भिंतींसारखी वाटली तरी !) प्रसन्न करणारी आहे. मला फार कमी वेळा मंदिरे आवडतात. ब-याच ठिकाणी सार्वजनिक (अ)स्वच्छतागृहासारख्या पांढ-या टाईल्स लावलेले व त्यावर पान थुंकल्यावर पडतात तसे डाग पडलेले गाभारे पाहिले की मी झपाट्याने नास्तिकतेकडे झुकू लागतो. (वेगळ्या व प्रदीर्घ लेखाचा विषय !)

• हॉटेल कौटिल्य कडून किना-याकडे येता येते फक्त ५ मिनिटे चालत. तो किना-याचा भाग स्वच्छ आहे. एकूण ९०% किनारा स्वच्छ आहे. सणसणीत अपवाद तिथून दुस-या टोकाला बाजारातून किना-याला प्रवेश आहे तिथे ! बरोबर ओळखलंत.. कचरा, सांडपाणी, प्लॅस्टीकच्या पिशव्या वगैरे वगैरे. तिथेच 'चाट' पदार्थांचे ५-६ स्टॉल्स आहेत.

• हॉटेल कौटिल्यच्या श्री. ओक ह्यांचेच चैताली सुपर शॉपिंग सेंटर बाजारात व्याडेश्वर मंदिराच्या शेजारी. लहान गावाच्या मानाने आधुनिक, प्रशस्त व स्वच्छ. तिथे भरपूर 'कोकण मेवा' खरेदी झाली. आमरस (पल्प). सरबते : आवळा, चिबूड, कोकम, काजू (फळाचे) . लोणची, आवळा कॅंडी, पापड वगैरे वगैरे

• तिथेच जवळ 'विजया बेकरी' मधे (नावाची पाटी नाही) नारळाची ताजी बिस्कीटे (कुकीज) मस्त मिळाली.

• वेळणेश्वर व हेदवी अनुक्रमे २० व २५ किमी अंतरावर. हेदवीला 'बामणघळ' म्हणून ठिकाण आहे. भरतीच्या वेळी इथे घळीत वेगाने पाणी शिरून ५० फूट पाणी उडते असे कळले.. दुर्दैवाने आम्ही गेलो तेव्हा भरती नव्हती. (तरी उत्साहाला ओहोटी न लावता चालत गेलो पुढे. ती घळ खडकांवरून चालताना अचानकच लक्षात आली)

• कोकण परिसराची माहीती 'साद सागराची' ह्या पुस्तक मालिकेत अतिशय छान दिली आहे. विशेषत: नकाशे. (काही माहिती जुनी किंवा चुकीची आहे ती सुधारायला हवी). पण फक्त चाळीस पन्नास रुपयात ही पुस्तके बरीच चांगली माहिती, नकाशे व फोटोंसहीत उपलब्ध करुन देण्याचा उपक्रम अतिशय स्तुत्य आहे. नकाशात दोन टप्प्यांमधील अंतर (मोटरसायकल रिडींगनुसार) जोडणा-या रेषेवरच लहान चौकोनात तिथेच दिले आहे त्यामुळे अंदाज यायला मदत होते.

• धोपावे येथे फेरी बोटीचे भाडे एकूण ११४/- एका फेरीस. म्हणजे जाऊन येऊन नाही. ८ सीटर (टोयोटा इन्होव्हा) गाडी व ड्रायव्हर धरून ५ माणसे.

• टोल कुठेही नाही.


तर, ह्या पोस्टमधील 'जंक्शन' व फुटकळ अशी सर्व माहिती तुम्हाला उपयोगी पडेल अशी आशा आहे कारण पोस्टचा हेतू उस्फुर्त मजा कमी करणे नसून जास्तीत जास्त माहितीच्या आधारावर तुमची कोकण भेट आनंददायी व्हावी हाच आहे ! ( बाकी उस्फूर्त 'मज्जा' आणायला आपल्या देशात अनेक घटक मौजूद असतातच ! उदाहरणांसाठी फेरी बोटीच्या फलकाचा फोटो पहावा !)


प्रकाशचित्रे :

दाभोळ-धोपावे फेरी बोट

 
खालील छायाचित्रे मित्रवर्य मिलिंद बोडस  यांजकडून सप्रेम भेट :)

 
प्रवासासाठी हार्दिक शुभेच्छा ! :)
 
 
- राफा

..फॉर इंग्लिश, प्रेस वन. हिंदी के लिए मराठी का गला दबाएँ ।

काही एक दिवसांपूर्वीची एक सुसकाळ.

माझा मोबाईल वाजला.

“हॅलो. मै फलाना कंपनी से बात कर रही हू. क्या मै राहुल फाटकजी से बात कर सकती हू ?”

“बोला”

“सर, आपके इंट॔रनेट कनेक्शन का इस महिने का बिल रेडी है. क्या आज शाम को चेक कलेक्ट करने के लिए किसीको भेज सकती हू ?”

नेहमीप्रमाणेच लगेच उत्तर देण्याआधी एकदम डोक्यात लखलखाट झाला.
(कदाचित ही इसमी ‘बिलींग सायकल’ १५ तारखेची असतानाही ३-४ तारखेला फोन करते म्हणून ठराविक मासिक वैताग आला असावा.
किंवा
दर ५-६ दिवसांनी इंटरनेट बंद होणे व तक्रार केल्यावर ठराविक उत्तर मिळणे मग ते ७-८ तासात कधीतरी चालू होणे.. पुन्हा ५-६ दिवसांनी तेच वगैरे काही महीने होत असलेल्या गोष्टींचा साठलेला वैतागही असेल.)


“तुम्ही माझ्याशी हिंदीत का बोलताय ?”

“…”

(अग बोल बाई !)

“मी मराठी किंवा इंग्लिश मधे बोलू इच्छितो. हा माझा प्रेफरन्स तुमच्या रेकॉर्डला ठेवा हवं तर. ”

“ओके सर. आज संध्याकाळी पाठवू का ? ”

“आज आम्ही नाही आहोत संध्याकाळी कुणी घरी. उद्या पाठवा. प्लीज फोन करायला सांगा म्हणजे खेप पडणार नाही. ”

तिचे आभार ऐकून फोन ठेवतानाच माझ्या डोक्यात पक्की खात्री झाली ही इसमी उद्या फोन करेल तेव्हा हमखास हिंदीत बोलणार. रोज पाचशे फोन होत असणार हिचे. मी फोन केला तर ऑटोमेटेड मेसेज ने मी भाषा निवडू शकतो. तिने फोन केला तर ती हमखास तशीच बोलणार हिंदीमधे.

आणि वही हुआ जिसका डर था !

दुस-या दिवशी सकाळी तिचा परत फोन.

“… क्या मै राहुल फाटकजी से बात कर सकती हू ?”

मनाची तयारी असूनही माझी काहीशी सटकली. आता नडायची वेळ आली !

“मी कालच तुम्हाला सांगितलं की तुमच्या कंपनीमधून फोन आला तर कृपया माझ्याशी मराठीमधे बोला. अशी काही लक्षात ठेवायची सोय नाही हे तुम्ही मला काल सांगितलं नाहीत. आज तुम्ही परत हिंदीमधे बोलत आहात. का बरं ? ”

“…”

“हॅलो.. ”

“हॅलो सर.. मी संध्याकाळी पाठवू का कोणाला चेकसाठी ? ”

(माझ्या डोक्यात स्वगत चालू : जाऊ देत आता. स्वत:ला शांतताप्रेमी म्हणवतोस. उगाच भांडण तंटा अजिबात आवडत नाही म्हणतोस. मग ह्या बिचारीला कशाला नडायचे ? पण ते काही नाही. जाऊ दे म्हणूनच मग हे सगळं होतं)

कंपनी विरुद्ध साठलेल्या वैतागाची बेरीज जास्त भरली !

“हो पाठवाच आज कुणाला तरी. पण तुम्ही मला उत्तर दिले नाहीत.”

“…”

“तुम्हाला अशा काही इंस्ट्रक्शन आहेत का हिंदीत सुरुवात करायची म्हणून ? ”

“…”

“हॅलो.. ”

“हॅलो सर.. ”

“आर यू अ महाराष्ट्रीयन ? (असणारच. मी मराठीत बोलल्यावर ही मराठीत बोलते की दर वेळी. आवाज ओळखला मी. पण सुरुवात नेहमीच हिंदीमधे करते ! नेहमी !) तुमचे कॉल सेंटर पुण्यातच आहे ना ?”

“हो सर. ”

“मला एक सांगा. पुण्यात दोन मराठी माणसांनी एकमेकांशी हिंदीत का बोलायचे ? इन्फ़ॅक्ट, जगाच्या पाठीवर कुठेही..”

“…”

“मला तुमच्या मॅनेजरशी बोलायचे आहे. ”

“…”

“हॅलो ? ”

“.. ओके सर. सिनियर मॅनेजरशी बोला. ”


अर्धा मिनिट खूडबूड.


“हॅलो. धिस इज अमुक तमुक. व्हॉटस द इश्यू सर ? ”

(आडनाव नीट ऐकू आले नाही पण बहुतांशी अमराठीच वाटतयं. यूपी कडचे. बहुतेक.)

“ऍक्चुअली नथिंग अगेंस्ट युअर रिप्रेझेंटेटिव. शी वॉज पोलाईट …”

त्याला थोडक्यात घटनाक्रम व ‘इश्यू’ सांगितला.


“या सर.. नो प्रॉब्लेम. आय विल टेल हर’ (आवाज घाईत असलेला. कदाचित हा त्याच्यासाठी ‘नॉन इश्यू’)

(अगदीच ‘कर्टली’ बोलायची गरज नाही म्हणून बोलावे)
“सी, इट्स नॉट दॅट आय डिसलाईक हिंदी.. ”

“येस सर. बट हिंदी इज अवर नॅशनल लॅंगवेज सर नो? ”

(देवा ! आता ह्याच्याशी ह्या विषयावर वाद घालायचा ! मला मराठीमधे ऐकायला बोलायला आवडेल ह्या सरळ अपेक्षेमधे चुकीचे काय आहे ? )

< सगळे विचार गिळून... थोडक्यात समारोप करण्यासाठी >

“सी…यू शूड स्टार्ट इन रिजनल लॅंग्वेज. ९०% ऑफ द पिपल आर कंफर्टेबल स्पिकिंग इन मराठी.. सो.. ”

“ओके सर बट वुई आर ऑल इंडीयन्स”

(दे ! मलाच डोस दे ! तू आणि मी कुठेही भारतात जाऊ शकतो, राहू शकतो ते इंडीयन आहोत म्हणूनच ना ? राष्ट्रगीताला उभे राहताना तुझ्या ह्रदयात होते तेच माझ्याही होते. नाही का? पण राष्ट्रप्रेमाशी ह्याचा काय संबंध ?
हिंदी ? हिंदीत मीच केलेला एखादा शेर ऐकवू का लेका ? कारण मराठीत केलेले काव्य तुला कळणार नाही. अनौपचारिक किंवा चपखल बसणा-या एखाद्या ‘ड्वायलॉक’ साठी ही हिंदी छान असते रे.
अर्थात काही गोष्टी खरचं डोक्यात जातात बघ. ‘लोकमान्य तिलक’ काय, ‘अंग्लैद’ काय ?.. अरे विशेष नाम तसेच नको का उच्चारायला ? उद्या मी ‘तिवारी’ ला ‘उधारी’ म्हटले तर चालेल का ?

आणि माझे अमराठी मित्र किंवा परिचयाचे लोक नाहीत काय ? मी पंजाबमधे बराच काळ - महिने किंवा वर्षे - जाणार असेन तर जुजबी का होईना पंजाबी भाषा अवगत करणे हे न्याय्य, व्यवहार्य व तर्कशुद्ध नाही का ? वीस वीस वर्षे महाराष्ट्रात राहून कामापुरती, जुजबी व्यवहरापुरती मराठीही शिकाविशी वाटत नसेल, शिकायची जरुरी भासत नसेल तर मराठी लोकांना आडमुठे संकुचित म्हणण्याचा अधिकार कुणी दिला यू. पी. वाल्यांना ? तेव्हा उत्तरेतली सो कॉल्ड ‘वॉर्म्थ’ कुठे जाते वागण्यातली ? त्या त्या प्रदेशाच्या भाषेला काडीचीही किंमत न देणे म्हणजे स्वभावातील मार्दव आणि सहिष्णुता? महाराष्ट्रात मराठी सोडून हिंदी हा कुठला न्याय ? गरज असताना/नसताना मला तेलगू, कन्नड, फ्रेंच, पंजाबी ढंगाची हिंदी, उर्दू, गुजराती,काश्मिरी वगैरे भाषांमधली २-४ (किंवा जास्त) वाक्ये तरी शिकाविशी वाटली ना ? हे महत्वाचे नाहीच का ?

बरं हे सगळे जाऊ देत. हा 'बिजिनेस कॉल' आहे ना? मग भूगोलातच बोलायचे तर मग देश कशाला ? आज जागतिक भाषा कुठली, आर्थिक किंवा अन्य औपचारिक व्यवहारांची ? इंग्लिश ना ? तुझ्या कंपनीचा ऑटोमेटेड मेसेज इंग्लिशमधेच सुरु होतो ना ? मग करा ना फोन इंग्लिशमधे ! थेट विशाल दृष्टीकोनच घेऊया ना.. आपण ग्लोबल सिटिझन्स नाही का ?

हेही समजून घेण्याची इच्छा नसेल तर जाऊ देत. मी कस्टमर आहे. मला मराठीतच बोलायचे आहे. तू करु शकत असशील तर सांग नाहीतर मी दुसरी कंपनी बघतो ! पूर्णविराम.)

“यू आर ऎब्सुल्यूटली राईट. वुई आर इंडियन्स. बट सी..”

पण मी पुढे काही बोलायच्या आतच तो म्हणाला

“ओके ओके. नो प्रॉब्लेम सर. आय विल नोट युअर प्रेफरन्स. आय विल ऑल्सो टॉक टू दि टॉप मॅनेजमेंट अबाऊट धिस.”

(डोंबल तुझे. पुढच्या महिन्यात मला हिंदीतच फोन येतो का नाही बघ. पण ठीक आहे. आपणहून म्हणतोय सांगेन वरिष्ठ अधिका-यांना सांगेन म्हणून, तर बास आता)

“ओके. थॅंक्स. ”

“थॅंक यू सर. ”

फोन खाली ठेवला.

कुठल्याही कारणाने, मनातले सगळे विचार जेव्हाच्या तेव्हा भरभर बोलले गेले नाहीत की आपण स्वत:वरच वैतागतो तसा वैतागलो !

तोच मला सोयीस्कर रित्या आडमुठा (किंवा ‘हुकलेला’) समजला असेल का ? तो त्या मुलीवर ती मराठी आहे म्हणून आता डूक धरेल का (किंबहुना सर्व मराठी ‘आडमुठ्या’ लोकांविषयी - केवळ माझ्यामुळे - त्याला अढी बसेल का) ?
की, सांगण्याची गरज नव्हती तरी तो विशेष आपणहून म्हणाला तसे.. ‘लोक मराठी मधे संवाद करण्याची मागणी करत आहेत’ असे खरेच तो वरिष्ठांना सांगेल ?

ह्म्म्म्म..

पण एकूण ‘इश्यू’ त्याच्या खरंच लक्षात आला असेल का ?



- राफा

एक किनारा शोधताना !

रात्रीच्या मध्यावर,
आभाळ पार काळंवडलेले.
अवतीभवती काळोखे पाणी..
काळ्या लाटांवर लाटा..


होडीत मी एकटाच.
लूकलूक किना-याच्या दिशेने..

माझे हात विलक्षण तंद्रीत वल्हे चालवताहेत
डोक्यात समोरच्या किना-याचीच स्वप्ने
परकेपणाने पाण्याचा अडसर दूर लोटत,
होडीचे टोक स्पष्टपणे किना-याच्या दिशेने..


अचानक…


नजरेच्या कोप-यातून जाणवते काहीतरी..

भलत्याच दिशेला पाण्यात उगवतो
कुणा एकाचा हात..


बुडू न पाहणा-या,
मरायची तयारी नसलेल्या
कुणाचा तरी हात

एकवार खाली जातो आणि..
पुढच्याच क्षणी पाणी कापत पुन्हा वर उंचावतो. तीव्रतेने.


फास टाकल्यासारखा एखादा भोवरा
त्याच्या देहाला खाली खेचतो आहे बहुतेक

त्याच्या तडफडीने चेकाळल्यासारखा
अवतीभवती मृत्यू खळाळतो आहे त्याच्या


त्या झगड्यातून मृत्यूशी सामना करते आहे
त्याची ती तीव्र जीवनेच्छा
फण्यासारखा हात काढून..

‘कुणाला अजून जगायचे आहे रे ?’
कुणीतरी जणू अदृश्य प्रश्न केलाय आणि..

त्यासरशी झरकन वर केल्यासारखा त्याचा तो हात !


आणि मग मला चक्क ऐकू येते..


त्याची ती मूक हाक.. निर्वाणीची !


मी दचकतो..


छे छे !
अजून बधीरता आली नाही कानांना ?
अजून निबरता नाही मनाला.. ?
छ्या.. काय पोचणार मग तू त्या उबदार रौशन किना-याला..
असे भरकटून चालते का कुठे ?


पण..

तो माझ्या दिशेने आशा लावलेला हात तर स्पष्ट दिसला मला
आणि त्याच्या आत्म्याची केविलवाणी हाकही ऐकू आली नीट

आता ?


मी माझा मार्ग बदलून त्याच्या दिशेने जायचे ? मदतीला ?

मी ?

मीच का ?

दुसरा कुणीतरी येईलच तो पूर्ण बुडण्याआधी..
येईलच ?

माझी ही चिमुकली होडी. त्याला अन मला एकत्र पेलू शकणार नाहीच..
नक्की?


माझ्याच प्रश्नांच्या ओझ्यानी होडी जड झालीशी वाटते..

त्याच वेळी दूर किना-यावर काहीतरी चकाकते.. भुलवते.

विसर त्याला..
भरकटू नको..
आता ह्या टप्प्यावर भावनेच्या भोव-यात अडकू नकोस..
बुडशील त्याच्यासारखाच..
दिशा बदलू नकोस..


क्षण, दोन क्षणांचा मोह..


मग अचानक अनपेक्षितपणे..

माझ्याच आत आत खोलवरून
काहीतरी उसळते..


प्रकाशाची तीव्र रेषा असावी तसे काहीतरी..

सर्व संभ्रमांची जळमटे फाडून..
कुठलीतरी टोकदार बळकट भावना..

दया ?
माणूसकी ?
न्याय ?

नक्की ओळख लागत नाही..
पण..

कौल नि:संदिग्ध असतो !


माझा हात कष्टाने का होईना उठतो
होडीची दिशा बदलते..
पाणी खरवडल्यासारखे वल्हे चालते
किना-याकडून आता होडीचे टोक वळते
त्याच्या दिशेने..

हळू हळू वेग वाढतो..

आता नजरेच्या कोप-यात किनारा.. आणि तो स्पष्ट समोर.

…

लांबवलेला माझा हात
तो कसाबसा धरतो..
घट्ट कृतज्ञतेने..

…

एक होडी अन आता दोघेजण..
वाढलेले ओझे.
माझे मन डगमगते..
पण दोघांचा भार उचलतही होडी स्थिर आहे.

..

तो थोडा सावरतो. हळूवार कण्हतो..
"देवासारखे आलात .. "

असेच काहीतरी..


आता मात्र माझ्या मनाचा राग राग..

अनावर त्राग्याने डहुळते सर्व.. गढूळ गढूळ होते..
ती मघाचची भावना अस्पष्ट.. विझल्यासारखी होते..

छे…

किना-याकडे जायला आता किती लांबचा पल्ला..
केवढा वळसा पडला..


ह्याच्यामुळे मार्ग बदलावा लागला !

मीच सापडलो ह्याला ?


कण्हत तो पुढे बोलतो.. तुटक तुटक..

“पाण्यात खडक आहेत मधेच.. माझ्याकडे न येता तसेच सरळ जाता तर..”

त्याला धाप लागते..

“..तर, खडकावर आपटून माझ्यासारखीच.. तुमचीही होडी फुटली असती कदाचित.. पण तुम्ही माझ्याकडे.. मला वाचवायला.. देवासारखे.. आता.. आता भिती नाही..”


त्याच्या बोलण्याचा अर्थ माझ्या दमलेल्या मनात उलगडतो !


आणि अंगावर सरसरून शहारा फुलतो..

एक विलक्षण स्तब्धता येते.. मी वल्हे मारायचेही विसरतो.


वाचवले नक्की कुणी कुणाला ?

मी त्याला.. ?

त्याने मला.. ?


की.. ? कुणीतरी आम्हा दोघांना ?


कुणी ?


मघाशी आतल्या आत उसळलेल्या प्रकाशाच्या रेषेची उब पुन्हा जाणवू लागते.

त्या समोरच्या किना-याला पोचणे आता अचानकच अगदी क्षुद्र वाटू लागते.. अगदीच क्षुल्लक.


आणि..

किना-यापेक्षाही लक्षपटीने तेजस्वी असे काहीतरी माझ्याच आत उजळून निघाल्यासारखे वाटते !


- राफा

 ह्या लेखाची PDF फाईल उतरवून घेण्यासाठी इथे क्लिक करा