Jan 12, 2010

..फॉर इंग्लिश, प्रेस वन. हिंदी के लिए मराठी का गला दबाएँ ।

काही एक दिवसांपूर्वीची एक सुसकाळ.

माझा मोबाईल वाजला.

“हॅलो. मै फलाना कंपनी से बात कर रही हू. क्या मै राहुल फाटकजी से बात कर सकती हू ?”

“बोला”

“सर, आपके इंट॔रनेट कनेक्शन का इस महिने का बिल रेडी है. क्या आज शाम को चेक कलेक्ट करने के लिए किसीको भेज सकती हू ?”

नेहमीप्रमाणेच लगेच उत्तर देण्याआधी एकदम डोक्यात लखलखाट झाला.
(कदाचित ही इसमी ‘बिलींग सायकल’ १५ तारखेची असतानाही ३-४ तारखेला फोन करते म्हणून ठराविक मासिक वैताग आला असावा.
किंवा
दर ५-६ दिवसांनी इंटरनेट बंद होणे व तक्रार केल्यावर ठराविक उत्तर मिळणे मग ते ७-८ तासात कधीतरी चालू होणे.. पुन्हा ५-६ दिवसांनी तेच वगैरे काही महीने होत असलेल्या गोष्टींचा साठलेला वैतागही असेल.)


“तुम्ही माझ्याशी हिंदीत का बोलताय ?”

“…”

(अग बोल बाई !)

“मी मराठी किंवा इंग्लिश मधे बोलू इच्छितो. हा माझा प्रेफरन्स तुमच्या रेकॉर्डला ठेवा हवं तर. ”

“ओके सर. आज संध्याकाळी पाठवू का ? ”

“आज आम्ही नाही आहोत संध्याकाळी कुणी घरी. उद्या पाठवा. प्लीज फोन करायला सांगा म्हणजे खेप पडणार नाही. ”

तिचे आभार ऐकून फोन ठेवतानाच माझ्या डोक्यात पक्की खात्री झाली ही इसमी उद्या फोन करेल तेव्हा हमखास हिंदीत बोलणार. रोज पाचशे फोन होत असणार हिचे. मी फोन केला तर ऑटोमेटेड मेसेज ने मी भाषा निवडू शकतो. तिने फोन केला तर ती हमखास तशीच बोलणार हिंदीमधे.

आणि वही हुआ जिसका डर था !

दुस-या दिवशी सकाळी तिचा परत फोन.

“… क्या मै राहुल फाटकजी से बात कर सकती हू ?”

मनाची तयारी असूनही माझी काहीशी सटकली. आता नडायची वेळ आली !

“मी कालच तुम्हाला सांगितलं की तुमच्या कंपनीमधून फोन आला तर कृपया माझ्याशी मराठीमधे बोला. अशी काही लक्षात ठेवायची सोय नाही हे तुम्ही मला काल सांगितलं नाहीत. आज तुम्ही परत हिंदीमधे बोलत आहात. का बरं ? ”

“…”

“हॅलो.. ”

“हॅलो सर.. मी संध्याकाळी पाठवू का कोणाला चेकसाठी ? ”

(माझ्या डोक्यात स्वगत चालू : जाऊ देत आता. स्वत:ला शांतताप्रेमी म्हणवतोस. उगाच भांडण तंटा अजिबात आवडत नाही म्हणतोस. मग ह्या बिचारीला कशाला नडायचे ? पण ते काही नाही. जाऊ दे म्हणूनच मग हे सगळं होतं)

कंपनी विरुद्ध साठलेल्या वैतागाची बेरीज जास्त भरली !

“हो पाठवाच आज कुणाला तरी. पण तुम्ही मला उत्तर दिले नाहीत.”

“…”

“तुम्हाला अशा काही इंस्ट्रक्शन आहेत का हिंदीत सुरुवात करायची म्हणून ? ”

“…”

“हॅलो.. ”

“हॅलो सर.. ”

“आर यू अ महाराष्ट्रीयन ? (असणारच. मी मराठीत बोलल्यावर ही मराठीत बोलते की दर वेळी. आवाज ओळखला मी. पण सुरुवात नेहमीच हिंदीमधे करते ! नेहमी !) तुमचे कॉल सेंटर पुण्यातच आहे ना ?”

“हो सर. ”

“मला एक सांगा. पुण्यात दोन मराठी माणसांनी एकमेकांशी हिंदीत का बोलायचे ? इन्फ़ॅक्ट, जगाच्या पाठीवर कुठेही..”

“…”

“मला तुमच्या मॅनेजरशी बोलायचे आहे. ”

“…”

“हॅलो ? ”

“.. ओके सर. सिनियर मॅनेजरशी बोला. ”


अर्धा मिनिट खूडबूड.


“हॅलो. धिस इज अमुक तमुक. व्हॉटस द इश्यू सर ? ”

(आडनाव नीट ऐकू आले नाही पण बहुतांशी अमराठीच वाटतयं. यूपी कडचे. बहुतेक.)

“ऍक्चुअली नथिंग अगेंस्ट युअर रिप्रेझेंटेटिव. शी वॉज पोलाईट …”

त्याला थोडक्यात घटनाक्रम व ‘इश्यू’ सांगितला.


“या सर.. नो प्रॉब्लेम. आय विल टेल हर’ (आवाज घाईत असलेला. कदाचित हा त्याच्यासाठी ‘नॉन इश्यू’)

(अगदीच ‘कर्टली’ बोलायची गरज नाही म्हणून बोलावे)
“सी, इट्स नॉट दॅट आय डिसलाईक हिंदी.. ”

“येस सर. बट हिंदी इज अवर नॅशनल लॅंगवेज सर नो? ”

(देवा ! आता ह्याच्याशी ह्या विषयावर वाद घालायचा ! मला मराठीमधे ऐकायला बोलायला आवडेल ह्या सरळ अपेक्षेमधे चुकीचे काय आहे ? )

< सगळे विचार गिळून... थोडक्यात समारोप करण्यासाठी >

“सी…यू शूड स्टार्ट इन रिजनल लॅंग्वेज. ९०% ऑफ द पिपल आर कंफर्टेबल स्पिकिंग इन मराठी.. सो.. ”

“ओके सर बट वुई आर ऑल इंडीयन्स”

(दे ! मलाच डोस दे ! तू आणि मी कुठेही भारतात जाऊ शकतो, राहू शकतो ते इंडीयन आहोत म्हणूनच ना ? राष्ट्रगीताला उभे राहताना तुझ्या ह्रदयात होते तेच माझ्याही होते. नाही का? पण राष्ट्रप्रेमाशी ह्याचा काय संबंध ?
हिंदी ? हिंदीत मीच केलेला एखादा शेर ऐकवू का लेका ? कारण मराठीत केलेले काव्य तुला कळणार नाही. अनौपचारिक किंवा चपखल बसणा-या एखाद्या ‘ड्वायलॉक’ साठी ही हिंदी छान असते रे.
अर्थात काही गोष्टी खरचं डोक्यात जातात बघ. ‘लोकमान्य तिलक’ काय, ‘अंग्लैद’ काय ?.. अरे विशेष नाम तसेच नको का उच्चारायला ? उद्या मी ‘तिवारी’ ला ‘उधारी’ म्हटले तर चालेल का ?

आणि माझे अमराठी मित्र किंवा परिचयाचे लोक नाहीत काय ? मी पंजाबमधे बराच काळ - महिने किंवा वर्षे - जाणार असेन तर जुजबी का होईना पंजाबी भाषा अवगत करणे हे न्याय्य, व्यवहार्य व तर्कशुद्ध नाही का ? वीस वीस वर्षे महाराष्ट्रात राहून कामापुरती, जुजबी व्यवहरापुरती मराठीही शिकाविशी वाटत नसेल, शिकायची जरुरी भासत नसेल तर मराठी लोकांना आडमुठे संकुचित म्हणण्याचा अधिकार कुणी दिला यू. पी. वाल्यांना ? तेव्हा उत्तरेतली सो कॉल्ड ‘वॉर्म्थ’ कुठे जाते वागण्यातली ? त्या त्या प्रदेशाच्या भाषेला काडीचीही किंमत न देणे म्हणजे स्वभावातील मार्दव आणि सहिष्णुता? महाराष्ट्रात मराठी सोडून हिंदी हा कुठला न्याय ? गरज असताना/नसताना मला तेलगू, कन्नड, फ्रेंच, पंजाबी ढंगाची हिंदी, उर्दू, गुजराती,काश्मिरी वगैरे भाषांमधली २-४ (किंवा जास्त) वाक्ये तरी शिकाविशी वाटली ना ? हे महत्वाचे नाहीच का ?

बरं हे सगळे जाऊ देत. हा 'बिजिनेस कॉल' आहे ना? मग भूगोलातच बोलायचे तर मग देश कशाला ? आज जागतिक भाषा कुठली, आर्थिक किंवा अन्य औपचारिक व्यवहारांची ? इंग्लिश ना ? तुझ्या कंपनीचा ऑटोमेटेड मेसेज इंग्लिशमधेच सुरु होतो ना ? मग करा ना फोन इंग्लिशमधे ! थेट विशाल दृष्टीकोनच घेऊया ना.. आपण ग्लोबल सिटिझन्स नाही का ?

हेही समजून घेण्याची इच्छा नसेल तर जाऊ देत. मी कस्टमर आहे. मला मराठीतच बोलायचे आहे. तू करु शकत असशील तर सांग नाहीतर मी दुसरी कंपनी बघतो ! पूर्णविराम.)

“यू आर ऎब्सुल्यूटली राईट. वुई आर इंडियन्स. बट सी..”

पण मी पुढे काही बोलायच्या आतच तो म्हणाला

“ओके ओके. नो प्रॉब्लेम सर. आय विल नोट युअर प्रेफरन्स. आय विल ऑल्सो टॉक टू दि टॉप मॅनेजमेंट अबाऊट धिस.”

(डोंबल तुझे. पुढच्या महिन्यात मला हिंदीतच फोन येतो का नाही बघ. पण ठीक आहे. आपणहून म्हणतोय सांगेन वरिष्ठ अधिका-यांना सांगेन म्हणून, तर बास आता)

“ओके. थॅंक्स. ”

“थॅंक यू सर. ”

फोन खाली ठेवला.

कुठल्याही कारणाने, मनातले सगळे विचार जेव्हाच्या तेव्हा भरभर बोलले गेले नाहीत की आपण स्वत:वरच वैतागतो तसा वैतागलो !

तोच मला सोयीस्कर रित्या आडमुठा (किंवा ‘हुकलेला’) समजला असेल का ? तो त्या मुलीवर ती मराठी आहे म्हणून आता डूक धरेल का (किंबहुना सर्व मराठी ‘आडमुठ्या’ लोकांविषयी - केवळ माझ्यामुळे - त्याला अढी बसेल का) ?
की, सांगण्याची गरज नव्हती तरी तो विशेष आपणहून म्हणाला तसे.. ‘लोक मराठी मधे संवाद करण्याची मागणी करत आहेत’ असे खरेच तो वरिष्ठांना सांगेल ?

ह्म्म्म्म..

पण एकूण ‘इश्यू’ त्याच्या खरंच लक्षात आला असेल का ?



- राफा

8 comments:

Rohan said...

भविष्यात ‘हिंदी ही राष्ट्रभाषा आहे’ असं कोणी म्हटल्यास, ती ‘राष्ट्रभाषा नसल्याचे’ त्यांना ठणकावून सांगावे. महितीच्या अधिकारातही ही माहिती उघड झाली आहे. त्यासंदर्भात अधिक माहिती या दुव्यावर - http://amrutmanthan.wordpress.com/2009/11/15/%E0%A4%B9%E0%A4%BF%E0%A4%82%E0%A4%A6%E0%A5%80-%E0%A4%B9%E0%A5%80-%E0%A4%B0%E0%A4%BE%E0%A4%B7%E0%A5%8D%E0%A4%9F%E0%A5%8D%E0%A4%B0%E0%A4%AD%E0%A4%BE%E0%A4%B7%E0%A4%BE-%E0%A4%8F%E0%A4%95-%E0%A4%9A/

बाकी मराठीतूनच बोलण्याचा आपला आग्रह कौतुकास्पद!

..राहुल टकले said...

jinklas

Anonymous said...

उद्या मी ‘तिवारी’ ला ‘उधारी’ म्हटले तर चालेल का ?

Zakkass idea...

-Priya

राफा said...

रोहन, राहुल, प्रिया : प्रतिक्रियांबद्दल मन:पूर्वक आभार !
@रोहन : PDF लिंक बद्दल विशेष आभार. जबाबदारीने लिहीणा-या व तारतम्य बाळगणा-या अजून काही लोकांनीही ह्याविषयी इतर ठिकाणी लिहीले होते ते मी वाचले होते (पण फोनवर त्याच्याशी वाद घालायला नको म्हणून दुर्लक्ष केले)

I Love my sangli said...

राहल, तुम्हाला आलेला अनुभव मलाही आला. मी मराठीतच बोलायचे असेल तर बोला नाहीतर फ-ोन बंद क-रू-न टाक-ा असे सांगितल्यानंतर टाटा इंडिक-ॉम कं-पनीचे लोक- सुधारले... क-ालांतराने मी त्यांचा फ-ोन बंद के-ला... आता बीएसएनएलचे क-नेक्शन घेतले आहे... लोक- स्थानिक- असल्याने मराठी बोलतात... मराठीत बोललेच पाहिजे... माझ्या भाषेत ज्याला बोलायचे नाही त्याच्याशी मला व्यवहारच क-रायचा नाही अशी भूमिक-ा क-ाहींना आडमुठी वाटेल, क-ाहीजण फ-ालतु प्रांतवाद किं-वा कू-पमंडूक- वृत्ती म्हणतील... पण, तुमची भाषा बोलली म्हणजे आम्ही देशाचे नागरीक- ठरत असू तर याच देशाच्या एक-ा मोठ्या भाषेत न बोलणारेही देशद्रोही नाहीत क-ा? ज्या भागात ज्यांना क-ाम, व्यवसाय क-रायचा आहे, त्यांनी तिथली भाषा, तिथली संस्कृ-ती यांचा सन्मान हा राखलाच पाहिजे... नुक-तेच मी क-र्नाटक-च्या शिमोगा, श्रृंगेरी वगैरे भागात गेलो होतो, तिथे मराठी हिंदी गाण्यांची सिडी शोधूनही एक-ा दुक-ानात मिळाली नाही... इथे फ-क्त क-न्नडच मिळते असे तिथला प्रत्येक- विक्रे-ता सांगत होता... तुम्ही पुण्यात शोधा नाहीतर गडचिरोलीत तुम्हाला इतर भाषांची गाणी, चित्रपटांची सिडी सहज उपलब्ध होते. आपण मराठीच इतर भाषा, संस्कृ-तीचा सन्मान क-रतो तरीही जर मराठी माणसं संकु-चित ठरत असतील तर आम्हाला आमचा संकु-चितपणा प्रियच वाटला पाहिजे... मग बाजारवादी कि-ती दिवस टिक-ाव धरतील....? या विषयावर लिहिल्याबद्दल तुमचे अभिनंदन...


शिवराज क-ाटक-र, सांगली.
मो. ९३२५४०३२२६

राफा said...

शिवराज, हार्दिक धन्यवाद. विशेषत: तुमच्या भावना विस्ताराने कळवल्यात म्हणून मन:पूर्वक आभार.

लेखात ध्वनीत होत असलेले/नसलेले मुद्दे किंवा विचार असे :
* बाकीच्या भारतीय भाषांबद्दल असलेल्या त्या त्या भाषिकांच्या स्वाभाविक प्रेमाबद्दल, त्या भाषांच्या सामर्थ्याबद्दल, सौंदर्याबद्दल बहुतांश हिंदी भाषिक लोकांची अनास्था व असहिष्णूता हा मुद्दा आहे. शिवाय हे दुस-या राज्यात (अर्थातच महाराष्ट्रातच !) जाऊन शिरजोरी करतात तो मुद्दा आहे. एक जण दुस-याचा योग्य तो आदर करत नसेल / त्याच्या हक्कांची जाणीव ठेवत नसेल तर दुस-याने काय करावे बरे ?

* हे प्रकर्षाने महाराष्ट्रातच घडते. कुठल्याही कंपनीचा प्रतिनिधी आपल्याशी बिनदिक्कत हिंदी बोलायला चालू का करतो ? ('हिंदी येते की नाही, बोलायचे आहे की नाही' हे न विचारताच). तो त्यावेळी तर मराठी बोलत नसतोच पण गरज पडली नाही तर महाराष्ट्रात राहूनही कधीही मराठी शिकणार नसतो ह्या गोष्टी आपल्या लक्षात येत नाहीत.

* हिंदी व इंग्लिश ह्या दोन्ही भाषांची गंमत, उपयोग आणि मर्यादा माझ्यापुरते वेगवेगळे आहेत. (मराठीनंतर कुठल्या भाषेला प्राधान्य द्यावे हा सर्वस्वी वेगळा मुद्दा आहे)

* दुस-या भाषेबरोबर द्वेषपूर्ण लढाई पेक्षा आपल्या भाषेचे संरक्षण व संवर्धन अशी ही गोष्ट आहे व जी आपल्याला करायला हवी आणि आपल्याला करायला हवी !

Jammy_Abhi said...

Hi RAFA Urf Rahul Dada....Tuze Sagalech blogs surekh ahet...Mala te khup awadale...

- Abhijeet Phatak

राफा said...

Abhijeet !!! Thanx...